اثر 4 هفته تمرین تناوبی شدید (hit) بر اجرای هوازی و بی هوازی کشتی گیران

تمرینات تناوبی شدید بعنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه بکار گرفته می شوند. اثر این گونه تمرینات بر سازگاری های عملکردی، فیزیولوژیکی و هورمونی در کشتی گیران هنوز نامشخص می باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر 4 هفته تمرین تناوبی شدید بر برخی متغیرهای عملکردی، فیزیولوژیکی و هورمونی انجام شد. 15 کشتی گیر به نسبت تمرین کرده به گونه تصادفی به دو گروه (تجربی = 8، کنترل = 7) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرینات آزمودنی ها: 1) یک آزمون فزاینده؛ 2) زمان تا واماندگی با سرعت vo2max (tmax)؛ 3) 4 وهله وینگیت با 4 دقیقه استراحت بین وهله ها و تنها یک وهله آزمون دویدن سرعتی بی هوازی (rast) را برای تعیین حداکثر برونده توان (ppo) و میانگین برونده توان (mpo) اجرا کردند. نمونه های خونی استراحتی در پیش و پش از تمرینات جمع آوری شد. هر دو گروه برنامه تمرین کشتی مشابهی را به مدت 4 هفته دنبال کردند، در حالی که گروه تجربی در کنار برنامه تمرین کشتی، پروتکل rast (m 35 × 6 با 10 ثانیه بازگشت به حالت اولیه بین هر وهله) را به عنوان یک پروتکل تمرین تناوبی شدید، دو جلسه در هر هفته اجرا کردند. گروه تجربی افزایش معناداری در vo2max (4/5 درصد)، vvo2max (1/3 درصد)، vlt (1/4 درصد)، tmax (2/32 درصد) و حداکثر نبض اکسیژن (7/7 درصد) نشان داد (05/0 > p). تمرینات موجب افزایش معنادار حداکثر برونده توان (9/34 درصد) و میانگین برونده توان (3/29 درصد) شد (05/0 > p). تستوسترون تام، نسبت تستوسترون تام به کورتیزول (tcr) و نسبت تستوسترون آزاد به کورتیزول (ftcr) در گروه تجربی افزایش یافت (05/0 > p). کورتیزول در هر دو گروه تمایل به کاهش داشت (05/0 < p). یافته های حاضر پیشنهاد می کند، یک برنامه تمرینات تناوبی شدید با دوره های استراحت کوتاه می تواند موجب افزایش اجرای هوازی و بی هوازی در مدت زمان کوتاه شود. تغییرات هورمونی مشاهده شده، وضعیت آنابولیکی ناشی از تمرینات را پیشنهاد می کنند.